U slivu reke Jadar na pola puta između Valjeva i Loznice locirala se opština Osečina. Područje opštine se prostire u predelima živopisne i netaknute prirode sa plodnim dolinama, voćnjacima, šumama obraslih padina i obroncima okolnih planina: Cera, Medvednika i Sokolskih planina. Reljefni sastav je sa 60% pretežno brdski, 20% je ravničarsk dok je 20% brdsko-planinsko teritorije. Centar i sedište opštine je gradić Osečina kojeg odlikuje veoma dobra urbanistička i komunalna infrastrukturna uređenost.

Istorija

Još od praistorijskog doba ovaj kraj je bio naseljen, što potvrđuju brojne lokacije sa ostatcima primitivnih naselja. U kamenom dobu (paleolitu) bila je naseljena pećina Kamenjača u Tuđinu. Prelaskom u novu eru, ovaj kraj je pod vlašću Rimskog carstva. Postoje brojni dokazi boravka Rimljana na ovim prostori kao što su: dobro očuvani rimski most na reci Ljuboviđi, Soko grad za koji se pouzdano zna da je bio rimsko utvrđenje.

U blizini Osečine se nalazio i rimski rudnik sa pećima za topljenje rude. Krajem 12. veka ove predele trajno zauzimaju Mađari a Kralj Bela IV formira Mačvansku banovinu krajem 1235. godine u čijem sastavu se nalazi i osečanski kraj. Srpski kralj Dragutin kao ugarski zet 1284. godine dobija na upravu banovinu al i posle njegove smrti ona ostaje srpska teritorija. Ugarska 1319. godine ponovo zauzima ove krajeve, sve dok car Dušan nije proširio svoje carstvo sve do obala reke Save. Ovom banovinom je upravljao i knez Lazar sve do pogibije na Kosovu. Nakon toga ove krajeve osvajaju Turci sa povremenim ponovnim osvajanjima od strane Srba i Austrougara. Od 1459. godine kada su Turci definitivno osvojili ove krajeve, područje Osečine je podeljeno između Valjevske, Sokolske i Krupanjske nahije. Za vreme turske vladavine ovi krajevi su slabo naseljeni i obrađivani, praktično opusteli. Tako je i ovaj kraj dobio naziv Podgorina. Nakon pogubljenja obor kneza Ilije Birčanin sa Aleksom Nenadović na obalama Kolubare u Valjevu, Podgorina počinje ubrzanu pripremu za Prvi srpski ustanak. Grupisanje ustanika a zatim i svađe između ustaničkih vođa oko načina i mesta borbi sa Turcima, ostavlja čuvenu braću Nedić usamljene sa 200 ustanika kod manastira Čokešina.

U hrabroj borbi sa nadmoćnijoj turskom vojskom veliki deo ustanika je junački izginuo. Ovu čuvenu borbu su opevali i guslari u pesmi “Boj na Čokešini“. Posle ove epske borbe, bilo je još sporadičnih i manjih borbi sa Turcima pa su junaci iz Podgorine pridružili Karađorđu u boju na Mišaru. Posle sloma prvog srpskog ustanka 1813. godine Podgorina dolazi opet pod vlast Turaka a u toku Drugog srpskog ustanka nije bilo značajnijih borbi. Turci su Podgorinu napustili 1867. godine iselivši se iz Soko grada. Polovinom 19. veka selo Osečina počinje da se izdvaja otvaranjem brojnih zanatskih radnji, mehana i dućana. Dugo vremena admistrativni centar Podgorine je Valjevska Kamenica. Međutim svojim ubrzanim napredkom, Osečina i Pecka bivaju nagrađene proglašenjem za varošicu 1904. godine. Narodno verovanje kaže daje Osečina imala nedovoljno stanovnika da bi bila proglašena za varošicu. Osečanci su bili lukavi i pozvali Rome čergare iz sela Radovašnice koji su se privremeno naselili u mestu. Okružna komisija iz Valjeva je dala odobrenje. 

Miran život Podgorine prekida Prvi svetski rat. Ovaj kraj je štitila armija generala Pavla Jurišića Šturma. Podgorina je tokom borbi na Mačkovom kamenu i Ceru bila jedan od centara za snabdevanje bojišta i evakuaciju ranjenika. Tokom 1915. godine ceo kraj je zahvatila epidemija tifusa. Na području Osečine tokom Drugog svetskog rata nije bilo značajnijih borbi, a varošica je oslobođena 16. septembra 1944. godine. Nakon dva svetska rata cela Podgorina počinje ubrzan razvoj.

Kulturno – turistički potencijal

Iako je deluje da su Podgorina i opština Osečina odsečeni od sveta, bez velikih industrijskih kompleksa, ipak je veoma poznata i posećena. Opština Osečina u potpunosti iskorišćava svoj geografski položaj i kroz mnoštvo manifestacija privlači veliki broj posetilaca. Kao nepokretna kulturna dobra najposećenija su: crkva Vaznesenja Gospodnjeg u Osečini, crkva spomen kosturnica Uspenja Presvete Bogorodice u Peckoj, crkva brvnara Vaznesenja Gospodnjeg u Skadru i okućnica Tešmana Soldatovića u Bastavu. Osim pomenutih zaštićenih spomenika kulture, postoji još mnoštvo istorijskih spomenika. U varoši postoji spomen kosturnica i spomenik borcima podgoričkog sreza kao i spomen česma poginulim u ratovima 1991 - 1999 godine. U centru Osečine dominira spomenik braći Nedić iz boja na Čokešini. Spomen kompleks u Gornjem Crniljevu je poseban jer je posvećen jednom od junaka Nato agresije, komadantu 204. lovačko – avijacijskog puka, pilotu Milenku Pavlović. Tog 4. maja 1999. godine nad Valjevom je primećena veća grupacija Nato aviona, pilot Milenko Pavlović izbacio je mlađeg kolegu iz aviona i sam poleteo u odbranu svog grada. U neravnopravnoj borbi nije ima nikakve šanse za pobedu i ubrzo po dolasku na nebo iznad Valjeva pogođen je sa tri rakete. Gornje Crniljevo je rodno mesto Milenka, a izgradnjom spomen parka meštani su sačuvali od zaborava sećanje na valjevskog junaka. Spomenik kompleks se sastoji od: spomen česme sa pločama poginulih vojnika u zadnjim ratovima, lovački spomen dom Milenka Pavlović, avion tipa „Jastreb“ kao i top sa Cera (mogući učesnik Cerske bitke).

Manifestacije u Osečini:

Likovna kolonija - jun

Dve obale jedna Drina – jul

Nedelja u Podgorini – jul

Izbor za harambašu Podgorine – avgust

Sajam šljiva – avgust

Prelo – novembar

Naseljena mesta opštine Osečina:

Kako stići do Osečine:

Bastav Osečina se nalazi na regionalnom putu Valjevo - Loznica. Udaljenost ove pitome varoši u Zapadnoj Srbiji od većih mesta: Valjevo - 32 km, Ljubovije - 38 km, Loznice - 42 km ili Šapca - 61 km. Od Beograda je udaljena 128 km. Planiranim povezivanjem Valjeva duplim trakama sa autoputem "Miloš Veliki", umnogome će se olakšati povezanost i same Osečina sa ostatkom Srbije.